تاریخچه سفالگری در میناب

تولید سفال در  میناب و در یکی از روستای آن به نام شهوار به مرحله پیش از اختراع چرخ پایی تعلق دارد کوره‌های زمینی که از شاخ و برگ درختان شکل گرفته و نیز ابتدایی بودن ابزار و روش‌های تولید در این منطقه یادآور شیوه تولید سفال در دنیای باستان است . محصول کارگاه های سفالگری بومی روستای شهوار ظرف های ذخیره آب است که جهله نامیده می‌شود. ساخت «جهله» با روش ساده چرخکاری است. شکل و طرح چرخهای سفالگری در شهوار مربوط به حدود ۳۰۰۰ سال قبل از میلاد است.

 

جهله یکی از دست ساخته های سفالی میناب در گذشته به عنوان کوزه آبخوری استفاده می شده است. این کوزه با توجه به فرم خاص و سایر مواد افزودنی موجود در گل سفال (خاکستر)، در خنک نگه داشتن آب کارائی خارق العاده ای داشته است. استفاده کاربردی از آن امروزه با توجه پیشرفت و تغییر در نوع زندگی مردم، ورود یخچال و…، به میزان قابل توجهی کاهش یافته و خریداران شهری بیشتر برای تزیین از آن استفاده می کنند. ساخت این ظرف منحصربفرد در دو مرحله با چرخ دستی و کار با دست انجام می شود و به مراتب سخت تر و پیچیده تر از ساخت یک کوزه عادی است و نیاز به مهارت و تجربه خاصی دارد.

ساختار جهله:

جهله باقائده کروی و غیر ایستا،دارای نقوش بسیار زیبایی است که برگرفته از طبیعت این منطقه می باشد. نمونه هائی از این فرم خاص در کشورهای واقع در شرق آفریقا مشاهده شده است.  جهله قرن ها فرم باستانی خود را حفظ نموده است.

سفالگری نیز در روستاهای شهوار ، گوربند و حکمی میناب سابقه ی کهن دارد ، کوره های زمینی و چرخ سفالگری دستی که شکل و فرم آن به دوران کهن برمی گردد خود گواه این مدعاست.

سفالگران روستای شهوار هنوز به شیوه ای که از نیاکانشان آموخته اند به حرفه ی سفالگری مشغولند این حرفه در این منطقه دارای پیشینه ای بس کهن می باشد ، شکل و فرم چرخ های سفالگری ساده دستی، کوره های زمینی ، ابزارهای ابتدائی و نیز نحوه ی ساخت سفالینه ها چهره ی زندگی  مینابیان دنیای باستان را در ذهن ا نسان تداعی می کند.