سه کتاب ارزنده درمورد گویش مینابی نوشته شده، که به ترتیب زیر است.
حسن محبی بهمنی{بررسی و توصیف شناختی گویش مینابی}
سهراب سعیدی {نمود های مردم شناختی در گویش مینابی}
پروانه زارعی پور {ساخت فعل در گویش مینابی}
گِرُوشی{ظرف بزرگ نگهداری آب} ، جهله { کوره آب خوری} .
کُوار { ظرف آب خوری حیوانات} ، گِشته سوز{ ظرف بخور دادن}
کَلیون{ قلیان} ووو....از درخت نخل {مُغ}
از تنه درخت نخل به در گویش مینابی {تافال} برای ساخت ، گفاره ، سرگ ، هوارک .
پند غازی {نردبان}
و از دیگر مشتقات درخت نخل برای ساخت : سوند ، تَک {حصیر}، انواع سبد ،مُچک یا کوروک مورگی {قفس مرغ یا پرنده} وووو.....
لباسون کَدیم اِ پشم حیوون . لُنگ پارچه صاف حدوُن 2 متر که وا پا شازه و وا نیشپل
{ نخ ماهیگیری} بدور کمر سفت شابست . و لُنگ که تا شازه لنگوته شاگفت . یتا کلاه توری دوزی { عرقچین} و مندیل {عمامه} و دور سر خُ شاپیچی . پا پوش مردم بشته سواس هسته . و زنون لِچک {نوعی کلاه } و بُرکه { نقاب} که کاملن رو شون شپوشوند . و بجای مقنعه امروزی {جلبیل } که کاربرد زیادی ایشته استفاده شاکه . جومه شون گَوَن که لباسی هسته گشاد و بلند و پاپوش زنون بشته کبکاپ { نوعی کفش چوبی} ........................
