از گذشته های دور انسان ها با مشاهده خشک شدن گل در آفتاب، شروع به ساخت ظروف و مجسمه های سفالی کردند. آن ها گاه به عنوان " توتم" مورد احترام بوده اند و گاه به عنوان وسیله بازی کودکان مورد استفاده قرار می گرفتند. مردم جنوب ایران همچون گذشتگان خود اشیایی از جنس سفال می سازند و آن ها را با نقوش ساده اما زیبا تزیین می کنند. مردم میناب مجسمه های گلی را به شکل آدمک و حیواناتی مانند شتر ( اشترکو )، اسب ( اسبکو )، سمور ( راژگو )، میمون ( انترکو ) می سازند.
کلیپ بسیار زیبا میناب سال 1358
با صدای : زنده یاد احمد حبیب زاده
دریافت
عنوان: کلیپ قدیمی میناب
حجم: 2.04 مگابایت
احمد نادعلیان
با
تشکر از داوود جباری، موسی عامری و سرکار خانم مکی نیا که در سفر میناب من
را همراهی کردند. با تشکر از محسن و محمد سعید زارعی، محمد امین نجفی
زاده که نتیجه پژوهش خویشان و عکس هایشان را دراختیار من قرار دادند. و با
تشکر از آقای صدر الدین صدری دانشجوی دانشگاه هنر که در کوره پیکره های من
را پختند.
اخیرا در فرایند توسعه بناهای داخل باغ پردیس در پلور و احداث سرویس
بهداشتی جدید که لازمه آن کندن زمین بود ، گل تیره رنگی بدست آمد که به نظر
می رسید برای ساخت پیکره مناسب باشد. با استفاده از خاک بدست آمده از چاه
پیکره هایی ساختم. با خاک هرمز آنها را تزیین کردم. این عمل را از پیکره
های باستانی و عامیانه میناب یاد گرفتم. یکی از هنرمندان جوان سفالگر
آقای صدر الدین صدری برایم آنها را پخت. رنگ خاکی که مرطوب آن تیره و کبود است. پس از پخته شدن پیکره ها سرخ رنگ شدند که یادآور رنگ سفالینه ها و پیکره های مارلیک هستند. نتیجه آن برای من خیلی جذاب بود. حالا احساس می کنم که در باغ من یک چاه نفت پیدا کردم. قبلا سنگ مفت و حجاری مفت بود و حالا خاک مفت و حجم آن کیمیا گری. به گفته آقای صدر احتمالا در درجات مختلف تغییر رنگ می دهد. نتیجه این تجربه را در گارگاه های آینده در پلور دنبال خواهم کرد.
یکی از ویژگی های کارهایم رجوع به سنت های کهن است و این مسئله همواره برای من مهم بوده است که چگونه آنها عملکرد امروزی پیدا می کنند. تجربه ساختن حجم با گل و نقش زدن آنها داستان طولانی دارند.
